ชีวิตคนเรา ต้นทุนชีวิตมันต่างกัน คนเราเลือกเกิดไม่ได้ดอก สิ่งที่ทำได้ก็คือ "ทำให้ดีที่สุด"

ก็ขอไม่พูดถึงละกันว่าก่อนจะโตมาถึงตอนนี้เจออะไรมาบ้าง แต่สิ่งที่เกิดขึ้นโดยสมัครใจคือ เราทำงานหนักมาก ไม่ค่อยได้กินข้าวและไม่ค่อยได้พักผ่อน โดยมีสิ่งที่ยอมรับเสมอมาคือ ช่วงเวลาที่ผ่านไปในแต่ละนาทีของเราคงยาวนานกว่าคนอื่นเค้า พูดง่ายๆคือ ... แบบไม่ดราม่านะ ... เรารู้ตัวว่าชีวิตนี้คงต้องอายุสั้นนั่นแหละ ...

แต่ก็ไม่ได้อยากตายไวแบบ 30 กรูตายแล้วอะไรงี้หรอก ก็เลยปฏิญาณตนไปว่าจะทำงานหนักอย่างบ้าคลั่งจนสัก 20 ปลายๆ แล้วจะหยุด จะพัก แต่ตอนนี้ก็ยังทำไม่ได้ ยังไม่มีโอกาสได้หยุด ยังไม่มีโอกาสได้พัก ผลคือร่างกายก็ทรุดโทรมลงไปตามที่คาดไว้ทุกประการ ล่าสุดสองอาการที่โดนโจมตีหนักอยู่ตอนนี้คือ โรคกระเพาะและอาการประหลาด นั่งเฉยๆแล้วเหนื่อยหอบ หัวใจเต้นเร็วกว่า 140 ครั้งต่อนาที

พอรู้ตัวว่าโรคกระเพาะกลับมาแล้วจิตตกเลยหละ เพราะเคยเป็นหนักมากตอนม.ปลาย หนักแค่ไหน ... ก็อ้วกเป็นเลือดจนลงไปเป็นลมอยู่บนพื้น เป็นครั้งแรกที่คิดว่าชีวิตนี้คงต้องตายแล้ว (อายุแค่สิบนิดๆนะนั่น) ให้พ่อแม่แบกไปโรงบาล สุดท้ายงดน้ำอัดลมไปหลายปีมาก และก็ไม่น่าเชื่อว่า มันหายขาด ... จากวันนั้นมาจนวันนี้ ผ่านไปราวๆ 14 ปีเห็นจะได้ แล้วมันก็...กลับมาแล้วจ้าาาาา ฮือออออ T_T แต่ยังไม่หนักมาก เป็นแค่ระยะกลางๆ ยังไม่มีแผลในกระเพาะอาหาร แต่ที่ซวยคือมันพ่วงมาด้วยกับอาการล้ำไส้ส่วนบนอักเสบ จึงต้องรีบรักษาด่วน

โรคนี้เชี่ยวชาญพอ ก็เลยไม่ไปหาหมอ ใช้วิธีการรักษาแบบที่รู้ กินอะลัมมิลค์เคลือบกระเพาะ แต่กินเยอะมากไม่ได้เพราะจะทำให้ท้องอืด ปรับเรื่องการกินให้ Balance กับน้ำย่อย ล่าสุดอาการดีขึ้นมาก แต่คงต้องอีกเป็นปีกว่าจะหายขาด

ส่วนอีกอาการนึง ประหลาดมาก เกิดมาไม่เคยเป็น Diag ไม่ถูก หาตัวอย่างไม่ได้ สุดท้ายไม่ไหวจริงๆ จึงไปหาหมอ โดยอาการคร่าวๆคือ "เหนื่อยง่ายมาก" และส่วนใหญ่จะเหนื่อยตอนนั่งเฉยๆและตอนกินข้าว เหนื่อยแบบเหนื่อยมาก เป็นลมบนเก้าอี้ ฟุบบนโต๊ะกินข้าว (เป็นทุกมื้อ) แต่ตอนเดินตอนวิ่งจะไม่เหนื่อย ตอนนั้นไปหาหมอ ตรวจชีพจรได้ 70-80 ครั้งต่อนาทีเป็นปกติ พอเข้าไปหาหมอแล้วหมอเช็คชีพจร ปรากฎว่าขึ้นไป 140 ครั้ง หมอเลยสั่งไปเช็คคลื่นหัวใจและเอ็กซ์เรย์ ปรากฎว่าตอนเช็คคลื่นหัวใจก็กลับมาเป็นปกติ ผลเอ็กซเรย์ก็ไม่เป็นอะไรเลย -0-

ผลสรุปแล้วหมอบอกว่าร่างกายคงสับสน ไปทำอะไรเหนื่อยๆมารึเปล่า ยังไม่รู้สาเหตุแน่ชัด แต่คิดว่าคงไม่เป็นอะไรมาก ให้กลับไปจูนร่างกายด้วยการเดินให้เกือบเหนื่อยแล้วหยุดวันละนิดวันละหน่อย และให้เป็นยา InDERal มากินเพื่อลดอาการเหนื่อย

ตอนนี้ที่เป็นห่วงก็คงเป็นเรื่องตับหละ เพราะยังไม่ได้ตรวจเลย และรู้สึกเจ็บแปลบๆที่ตับด้วยเรื่อยๆ แต่ยังไม่โต กดไปก็ยังไม่เจ็บมาก ไว้มีโอกาสคงไปตรวจร่างกายเอาชัวร์

อาการอื่นๆก็มีบ้างประปราย ที่เป็นหนักๆเมื่อเดือนที่แล้วคือ เดินไม่ไหว ขาไม่มีแรง เซไปเซมาเหมือนคนกล้ามเนื้อไม่มีแรง แต่พอเดินได้แป๊บนึงก็จะกลับมาดีขึ้น แต่ถ้านั่งแม้เพียง 1 นาทีแล้วลุกขึ้นเดินใหม่ ขาก็จะไม่มีแรง เซไปเซมาอีกเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ดีขึ้นละ โดยที่ยังไม่รู้ว่าเป็นอะไร

อายุวัณโณแหละนะ รู้ว่าวันนี้ต้องมาถึง วันที่ร่างกายผิดปกติ เริ่มเหมือนคนแก่ชรา จากการที่ใช้เวลาในช่วงเด็กและวัยรุ่นมากกว่าคนรุ่นเดียวกันมาตลอด นอนวันละ 2-4 ชั่วโมงมาหลายปี หักโหมงานจนร่างกายอ่อนล้า ถึงจะเตรียมใจไว้แล้ว แต่ก็ยอมรับว่าเร็วกว่าที่คาดคิดไว้นิดหน่อย นี่ยังไม่ 30 เลย แต่อาการเหมือนคนอายุสัก 40 ละ

สิ่งที่เสียใจคือเหมือนเราเดิมพันชีวิตไว้กับอนาคต และตอนนี้เหมือนเราทำอนาคตที่วาดไว้วางไว้ไม่ได้ แต่เวลาก็ยังค่อยๆล่วงเลยผ่านไปอย่างไม่หยุดหย่อน ในขณะร่างกายจิตใจก็เริ่มไม่ไหวแล้ว แต่ก็ยังต้องฝืนทำงานหนักต่อไป จนกว่าจะมีวันนั้นที่หวังไว้ วันที่พ่อแม่อยู่สุขสบาย วันที่มีเงินพอจะแต่งงานและสร้างครอบครัวได้ แค่กลัวว่ากว่าจะถึงวันนั้นเราจะยังทำอะไรไหวอยู่มั้ยนะ

ยิ่งพอมานั่งคิดว่าหากพรุ่งนี้เราตายไป พ่อแม่จะอยู่ยังไงแล้ว จิตก็ยิ่งตกหนัก จุดประสงค์การประสบความสำเร็จเพื่อให้คนรอบตัวสบายยังคงอยู่ แต่ร่างกายต่อต้านเหลือเกินตอนนี้ มันช่างลักลั่นย้อนแย้ง ความเครียด 90% ของชีวิตช่วงนี้ก็เกิดมาจากเรื่องนี้แล (พอเครียดร่างกายก็เลยแย่ลงไปอีก พอร่างกายแย่ก็เครียด ติดลูปอนันต์ ...)

สงสัยหมอต่อไปที่ต้องไปหาจะเป็นจิตแพทย์ T_T

ก็ดูแลรักษาสุขภาพกันให้ดีๆละกันครับ โดยเฉพาะคนที่มีต้นทุนชีวิตที่ดี (ไม่มีหนี้ ไม่เดือดร้อนอะไรมากมายในชีวิต) ก็อยากให้ใช้เวลาในชีวิตในการ "ใช้ชีวิต" ไม่ใช่ "มีชีวิต" วันที่ตายจากไปจะได้จากไปพร้อมรอยยิ้มนะครับ