กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว...

ก็นานพอสมควรแหละ นานจนให้คนเกี่ยวข้องลืมไปให้หมดก่อนจะได้เอาเรื่องแย่ๆมาเล่าได้แบบไม่มีใครเดือดร้อน

เรื่องนี้มีชื่อว่า "ธุรกิจและการหลอกเด็ก" หรือชื่อเต็มๆว่า

"เมื่อมีคำว่าธุรกิจเข้ามา ผู้ใหญ่บางคนก็เห็นค่าเด็กแค่สิ่งที่มีเอาไว้หลอก"

เรื่องมีอยู่ว่า... เมื่อสักเกือบหนึ่งปีที่แล้วมีบริษัทแห่งหนึ่งเรียกเราและน้องที่จุฬาฯอีกสองคนเข้าไป Present เรื่องแอพฯบนมือถือเพราะมีคนส่งชื่อเราไปให้ว่าเป็นคนที่ทำงานด้านแอพฯบนมือถือมาบ้าง (โดยที่เค้าไม่รู้จักเรา หุหุ) ระหว่างประชุมก็ได้รู้ว่าเค้าต้องการแอพฯบนไอโฟน คุยไปคุยมาเค้าก็ถามโน่นถามนี่ไปเรื่อยในเชิงอยากรู้ความคิด ว่ามีวิธีคิดสร้างแอพฯมายังไง ถามถึงแนวคิดเลย นาทีนั้นเริ่มรู้สึกแปลกเพราะในบรรยากาศในห้องนั้นมันไม่ใช่สิ่งที่เค้าควรจะถาม

คุยไปคุยมาก็เริ่มรู้สึกแปลกๆ มันเริ่มหมิ่นเหม่ระหว่างการพูดคุยกับการ "หลอกเอาไอเดีย" แต่คำถามก็ยังไม่ได้จงใจอะไรขนาดนั้นมาก จนถึงคำถามสุดท้ายที่เราแอบปรี้ดในใจ

"เอางี้เลยละกันนะ ถ้าน้องอยากจะทำแอพฯบนไอโฟน น้องจะทำอะไร บอกมาสัก 2-3 ตัวสิ"

อึ้งไปสามวินาที... เฮ้ย... กล้าหวะ ถามแบบนี้ กล้ามาก... ทุกความสงสัยว่าเค้าจะหลอกเอาไอเดียเราหรือเปล่าก็ไม่ใช่ความสงสัยอีกต่อไปเพราะประโยคนี้แหละ ตีความเป็นอย่างอื่นไม่ได้แล้วหละนอกจาก "ตั้งใจจะเอาเราไปหลอกเอาไอเดีย" (แสรดดดดดดดดดด)

ซึ่งแน่นอน ประสบการณ์ด้านนี้เราก็มีมาตั้งแต่ปี 3-4 แล้ว เคยเข้าไปคุยงานมามากมาย ไม่โดนหลอกให้โง่หรอกเลยบอกไปว่า "ยังไม่มีอ่ะครับ คงรอให้มีเครื่องก่อนค่อยคิดอีกที" (ตอนนั้นยังไม่มีเครื่องใช้) ซึ่งน้องอีกสองคนก็ตอบเหมือนกัน รอดตัวไป... เยี่ยมมาก! เราภูมิใจในตัวคุณ อิอิ

ตอนออกจากห้องก็ถึงกับส่ายหัวกับสิ่งที่ "ผู้ใหญ่" คนนั้นกระทำ รู้สึกผิดหวังมากๆเลยแหละ แต่ถามว่านี่ครั้งแรกหรือเปล่าที่โดน? ต้องบอกว่า "เปล่า" เรียกว่าสมัยมหาลัย "โดนมาตลอด" เลยแหละ รู้สึกสงสารกับสิ่งที่เด็กๆต้องโดนผู้ใหญ่แบบนี้เอาเปรียบจริงๆ ยังจำได้ดีสมัยยังเป็นนิสิตเคยเอางานเข้าไปดีล ปรากฎว่าโดนหลอกโดนเอาเปรียบตลอด ไม่ว่าจะเป็นบริษัทพวกนี้หรือพ่อค้ามาบุญครอง โดนมาหลายรูปแบบเช่น

"โปรแกรมแบบนี้หรอ ไม่มีใครใช้หรอก" แล้วอีกสองอาทิตย์ก็มีแอพฯแบบเดียวออกมาจากค่ายนั้น...

"ขอส่วนแบ่ง 60% ค่ายนายหน้าละกัน"

"ถ้าคุณไม่ขายกับเรา เราจะปล่อยโปรแกรมแครก"

ตอนดีลงาน "แอพฯนี้ถ้าทำเสร็จเอาไปสองล้าน" พอทำเสร็จ "ทำไมผมต้องซื้อโปรแกรมคุณ"

ฯลฯ

ซึ่งพอเราได้ดีเค้าก็กลับมาง้อให้ทำโน่นทำนี่ให้... เสียใจด้วยนะ หะหะ คุณพลาดไปแล้ว อย่าหวัง


ยิ่งมาคราวนี้... ไม่ยอมศึกษาก่อนด้วยว่าผมเป็นใคร หะหะ

หลังจากออกจากตึกนั้นก็หันกลับไปมองเป็นครั้งสุดท้ายพร้อมยิ้มมุมปากแล้วบอกว่า

"นี่คงเป็นครั้งสุดท้ายที่เราจะได้คุยกัน คุณเป็นอีกคนที่ทำพลาด สวัสดี"

ขอยืนไว้อาลัยให้บริษัทยักษ์ใหญ่แห่งนี้หนึ่งวินาที


เรื่องนี้ขอเขียนไว้เป็นบทเรียนให้กับน้องๆที่ยังเป็นนักเรียนนิสิตนักศึกษา ถ้าเจออะไรแบบนี้ต้องรู้จักรับมือและอย่าไปยอมนะ ไม่งั้นเราก็จะได้เป็นแค่เครื่องมือให้ผู้ใหญ่ได้ดี