ที่จะอยู่บนโลกนี้...


ล้อเล่น! เวลาช่างผ่านไปเร็วเสียจริง ถึงเวลาเริ่มนับถอยหลัง 6 เดือนที่จะเป็นโปรแกรมเมอร์แบบเต็มตัวเสียทีตามความตั้งใจว่าจะหยุดเขียนโปรแกรมเมื่ออายุ 25 ปี เพราะว่าเริ่มไม่มีความสุขแล้ว มันเหนื่อยเกินไปหนะ (จริงๆไม่ได้เริ่มหรอก ไม่มีความสุขมาสักพักแล้ว แต่ว่ามีหนี้ค้ำคออยู่ เลยต้องทนทำต่อไป)


ถึงแม้ว่าชีวิตนี้จะเคยทำอะไรมามากกว่าที่คนอายุรุ่นราวคราวเดียวกันจะมีโอกาสได้ทำ แต่ก็นั่นแหละ หากมองมุมกลับ... เราทำอะไรมาเยอะแล้ว หลายคนคงจะบ่นแบบเดียวกันนี้ตอนอายุ 30 หรือ 35 แต่ชีวิตเรามันเร็วกว่าคนอื่นหละมั้ง ถึงเวลาที่จะเปลี่ยนแล้วหละ ยังมีอีกมากที่ชีวิตนี้ยังไ่ม่ได้ทำ ไม่อยากจะพลาดไปหนะ ชีวิตคนเรามันสั้นนัก ปุปปับอาจจะโดนรถชนตายก็ได้ ใครจะไปรู้


คุยกับหลายคน แทบทุกคนก็บอกว่าไม่น่าจะเลิกเพราะเนยทำตรงนี้ได้ดี ก็เห็นดีเห็นงามด้วยส่วนนึงก็เลยคิดจะยังเป็นโปรแกรมเมอร์อยู่บ้าง แต่จะไม่ทำเองแล้ว จะเน้นวิจัย เริ่มโปรเจคแล้วจ้างคนอื่นทำต่อ ส่วนเราก็คุมงานแทน ตั้งใจจะลดงานด้านนี้ลงเหลือ 10-30% พอ


แล้วจะไปทำอะไรดีหละ! อย่างแรกๆที่จะทำคือออก Pocket Book อันนี้เขียนไปเรื่อยๆ เดี๋ยวสักวันก็คงเสร็จ แต่สิ่งหลักๆที่คิดจะทำคือเป็นอาจารย์สอนพิเศษการเขียนโปรแกรมบนโทรศัพท์มือถือ และ Consult งานทางด้านนี้ เวลาว่างจะหยิบกีต้าร์และคีย์บอร์ดออกมานั่งแต่งเพลง และแน่นอน เวลาส่วนใหญ่จะใช้กับการไปกินตามร้านอาหารต่างๆพร้อมถ่ายรูปกลับมายั่ว ทุก 1-2 เดือนจะออกไปเที่ยวต่างจังหวัด ออกตระเวนถ่ายรูปไปเรื่อย เป็นการฝึกฝีมือการถ่ายภาพ ตอนนี้ตัดสินใจแล้ว กำลังจะสอย D90 + Lens 18-105 VR มาในไม่กี่วันนี้ หุหุ หากเป็นไปได้จะทำงานด้านสายข่าวด้วย จะเปิดรายการ TV Online เพื่อสัมภาษณ์คนเก่งๆและทางด้านมือถือโดยเฉพาะ แล้วก็จะทำงานคอลัมนิสต์เต็มตัวขึ้น และสุดท้ายจะหาโอกาสไปเล่นกีฬาเพื่อสุขภาพ หากเล่นไม่ได้ก็จะเข้าฟิตเนสแมร่งทุกวันเลย


หากสังเกตให้ดี หมดนี่เป็นการการเติมเต็มสิ่งที่เราขาด เกือบทุกงานเป็นงานที่ต้องมีปฏิสัมพันธ์กับคนรอบข้าง เจอคนมากมาย แล้วก็มีเวลาให้คนสำคัญมากพอ นี่แหละที่ต้องการ ^ ^


อ่ะ อีก 6 เดือน! เจอกันอาจารย์เนย