ช่วงเวลาที่ต้องไปสเปนใกล้เข้ามาทุกวัน จิตใจก็เริ่มรู้สึกหวาดหวั่นขึ้นทุกขณะเช่นเดียวกัน


รู้สึกหวั่นๆ หวั่นว่าตัวเองจะเอาชีวิตรอดที่นั่นไม่ได้เพราะโง่อังกฤษมาก แถมคราวนี้ยังไม่มีคนมาดูแลเลยด้วย ต้องเดินทางไปที่พักเอง เดินทางไปสถานที่จัดงาน MWC เอง บลาๆๆ คราวก่อนอยู่รอดได้เพราะมีคนจากโนเกียพักที่เดียวกัน เวลาไปไหนมาไหนก็ไปด้วยกัน แต่คราวนี้ต้องลุยเองหมด ก็ยังดีที่ Finalist ทั้ง 11 คนอยู่ที่พักที่เดียวกัน เลยอาจจะเกาะๆไปกันได้ ปัญหาคือจะคุยกับพวกเค้ารู้เรื่องรึเปล่านี่สิ...


รู้สึกกลัว กลัวว่าเราไปถึงนั่นจะทำได้ไม่ดี จะทำได้ไม่เต็มที่ เพราะติดปัญหาเรื่องภาษาเช่นกัน นี่ถ้าทุกอย่างเป็นภาษาไทยจะมั่นใจเต็มร้อยเลย แต่พอเป็นภาษาอังกฤษ... เหลือ 30% ละ แง~~~ T_T


ยิ่งช่วงนี้เริ่มได้รับเมล์ว่าจะมีคนโน้นคนนี้นัดกินข้าวด้วยบ้าง นัดถ่ายวีดีโอบ้าง บลาๆๆๆ บางคนก็เป็นคนใหญ่คนโตแบบว่าไม่มีโอกาสได้เจอกันง่ายๆ ยิ่งรู้สึกประหม่าเข้าไปใหญ่ กลัวทำอะไรไม่ดีรวมถึงเสียโอกาสดีๆไป :(


...ภาษาอังกฤษนี่เป็นเรื่องสำคัญของชีวิตจริงๆเลยเนอะ...


ด้วยความหวาดหวั่น วันก่อนเลยเมล์ไปถามทางโนเกียไทยแลนด์ว่าจะมีใครไปงาน MWC หรือเปล่า เผื่อจะเกาะขอความช่วยเหลือ แหะๆ แต่ปรากฎว่าไม่มีใครไปเลย ตกลงงานนี้ต้องลุยเดี่ยวอย่างแท้จริงแล้ว เฮ้อ :(


เอาจริงๆมันก็ไม่น่าจะแย่ไปกว่าคราวก่อนเท่าไหร่นักหรอก แต่คราวนี้กำลังใจมันหายไปไหนหมดไม่รู้ รู้สึกไม่มั่นใจเลยสักกะอย่าง ทำไมคราวนี้มันถึงได้ต่างกับคราวก่อนขนาดนี้... แต่จริงๆก็รู้แหละว่าทำไม หะหะ แต่อย่ารู้เลย มันเรื่องเศร้า...


ก็เอาวะ ลองดูสักตั้ง มาถึงขนาดนี้แล้วหนิ ก็จะทำให้เต็มที่ครับ