ร่วม 5-6 ปีแล้วที่เราคอยเผยแพร่ความรู้ต่างๆบนอินเทอร์เนตทั้งเว็บไทยและเว็บอินเตอร์ ทั้งเขียน Blog ทั้งสร้างเว็บไว้จำนวนมาก เสียเวลาไปมากและเหนื่อยมากทีเดียว โดยมีจุดประสงค์คืออยากแชร์ข้อมูลและให้คนอื่นได้ความรู้แบบกว้างไกล


แต่สิ่งที่ได้รับกลับมากลับเป็นความรู้สึกแย่ๆเนื่องจากนิสัยของคนไทยเอง วันเวลาผ่านไปจากยุคที่เว็บมีแต่เกรียนไปวันๆจนถึงทุกวันนี้ที่มีฟอรั่มและเว็บผุดขึ้นมาเป็นจำนวนมาก แต่ในจำนวนนั้นน้อยเว็บนักที่เขียนข่าวขึ้นมาเองเพราะส่วนใหญ่ก็ไปก็อปจากเว็บที่เค้าเขียนข่าวด้วยความยากลำบากนั่นแหละ! คือจะก็อปก็คงไม่ว่าเพราะปกติเว็บก็เป็นแบบนี้แหละ แต่การจะเอาบทความใครไปลงมันต้องใครเครดิตด้วยการลิงค์กลับไปยังเว็บต้นข่าวด้วย (ย้ำว่าต้องลิงค์ ไม่ใช่แค่เขียนชื่อเว็บ อันนั้นก็ไม่ถูกเหมือนกัน) มันไม่ใช่แค่เพียงมารยาท แต่มันเป็นถึงการละเมิดลิขสิทธิ์เลยทีเดียว


และนี่เองคือสิ่งที่เราเจอมาโดยตลอด ครั้งแล้วครั้งเล่าที่เราโดนลอกบทความไปซึ่งมีอยู่หลายแบบด้วยกัน ทั้งลอกไปดื้อๆแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยจนถึงทำตามบทความที่เขียนไว้แล้วเขียนบทความใหม่ขึ้นมาเอง แล้วยกประโยชน์ว่าความรู้นั้นข้าหามา คนอื่นไม่เกี่ยว!! (เช่นวิธีการ Flash Nokia 5800 ด้วยโปรแกรม Phoenix ที่เราลงทุนซื้อ 5800 เครื่องนอกมาเพื่อให้ความรู้ ทุกวันนี้มันเป็นบทความที่ดังมากในเหล่าคนใช้ 5800 แต่... ไม่มีชื่อเราอยู่ในส่วนไหนของบทความเลย ลองไปหาดูได้ตามเว็บ Nokia ทั่วไป)


นิสัยคนไทยที่ชอบลอกบทความจากเว็บอื่นและไม่คิดจะให้เครดิต โดยมีความคิดว่าสิ่งที่อยู่ในเว็บเป็นสิ่งที่จะเอามาใช้ได้เลย ไม่ต้องสนใจคนเขียนเว็บแมร่งหรอก ที่แย่คือเค้าไม่รู้แม้แต่น้อยว่านั่นมันเป็นการกระทำที่ผิด


มีหลายมาตรการที่เข้ามาเพื่อควบคุมปัญหาตรงนี้ หลักๆก็คือ Creative Common แต่... ด้วยความเคารพ มันก็แค่ตัวอักษร C สองตัวที่ไม่มีประโยชน์แม้แต่น้อยสำหรับ Blogger หรือเจ้าของเว็บเล็กๆ เพราะสุดท้ายถ้าจะฟ้องร้องก็ต้องใช้เงินจำนวนมากจ้างทนายอยู่ดี แล้ว... CC จะมีประโยชน์อะไร? และแล้วมันก็เป็นแค่กระดาษแผ่นนึงเท่านั้นเอง


อ่านแล้วอาจจะมีคำถามว่า "ก็คุณมีจุดประสงค์เพื่อเผยแพร่ความรู้และข้อมูลไม่ใช่หรอ คุณจะมาโวยวายทำไม" บอกได้เลยว่าคนเราทำอะไรก็ตามต้องการกำลังใจครับ ถ้าเป็นคุณ คุณจะรู้สึกแย่มั้ย ถ้าต้องการนั่ง Capture หน้าจอ นั่งถ่ายรูป นั่งเขียนข้อมูลโดยใช้เวลากว่า 4-5 ชั่วโมง แต่สุดท้ายคุณกลับไม่มีส่วนในบทความนั้นแม้แต่น้อย แต่คนที่ได้รับคำขอบคุณกลับกลายเป็นอีกคนที่ก็อปข้อมูลคุณไปโดยใช้เวลาไม่ถึง 1 นาที


หรือพูดอีกอย่างคือ... มันเป็นการ"ขโมย"นั่นเอง

นี่แหละ "ความเหนื่อยที่ไร้ค่า"

และนี่เองเป็นสาเหตุหลักที่เรากำลังตัดสินใจปิดเว็บทิ้งทีละเว็บ เราไม่เดือดร้อนอะไรอยู่แล้วหนิ ยังไงเราก็อ่านข่าวจากเว็บนอกทุกวันอยู่แล้ว เรามีข้อมูลของเราอยู่แล้ว ก็แค่ไม่เผยแพร่ต่อ เพราะเผยแพร่ยังไงเราก็ไม่ได้อะไรอยู่แล้วหนิ แม้แต่ชื่อที่ระบุว่าเราเป็นคนเขียนบทความขึ้นมาก็ไม่มี


ผมไม่ได้น้อยใจอะไร ผมก็แค่เริ่มหมดศรัทธากับการแบ่งปันอีกครั้งหนึ่งเท่านั้นเอง