เป็นเวลานานเท่าไหร่แล้วก็จำไม่ได้ที่เรานั่งเจ็บปวดทรมานซึมเศร้าเสียใจกับความรักที่ผ่านพ้นไป


มีคนบอกแทบทุกวันว่าเลิกเศร้าได้แล้ว เรื่องมันผ่านไปแล้ว แต่เราก็ยังเศร้าอยู่ทุกวี่ทุกวัน


เราก็รู้อยู่ทุกนาทีตั้งแต่นาทีแรกที่จากลา...แค่ทำไม่ได้ นิสัยเราเป็นคนชอบแก้ปัญหา ชอบหาว่าเรื่องไหนสามารถแก้ได้ด้วยอะไร และเรื่องแบบนี้เราแก้ปัญหาออกมาได้ว่า "มันเป็นปัญหาที่ไม่สามารถฟังคำคนอื่นแล้วทำให้ดีขึ้นได้อย่างถาวร" แต่เรื่องนี้ต้อง "เรียนรู้และเข้าใจด้วยตัวเอง"

...และดูเหมือนเวลาที่เราเรียนรู้และเข้าใจก็มาถึงแล้ว...

ตั้งแต่เราออกจากโรงบาลมาเนื่องจากอาการป่วยล่าสุด เราพบว่าเราเริ่มไม่รู้สึกเจ็บปวดและเศร้าหมอง คนแรกที่นึกถึงยามที่เราต้องการใครสักคนไม่ใช่คนคนนั้นอีกต่อไปแล้ว แต่เป็น... :P


แต่ถามว่ายังคิดถึงอยู่มั้ย คิดถึงสิ คิดถึงมาก แต่ทุกครั้งที่คิดถึงก็จะคิดถึงแต่เรื่องดีๆที่เคยมีด้วยกัน


ถามว่าเราได้อะไรจากการเจ็บปวดครั้งนี้บ้าง? เป็นการเรียนรู้ครั้งสำคัญเลยแหละ


ช่วงแรกๆที่ต้องเลิกรากัน เราเอาแต่เก็บตัวอยู่คนเดียว ไม่คิดจะพูดกับใคร ทำตัวเหมือนโลกนี้มีเราอยู่คนเดียว โชคดีช่วงนั้นมีจัดรับน้องเราเลยไปแจมสัมมนากับบ้านอะอึ๋มที่ระยอง ส่งผลให้วันนี้เรามีน้องเพิ่มอีกหลายสิบคนและไม่รู้สึกเดียวดายอีกต่อไปแล้ว แล้วชีวิตก็ดีขึ้นตามลำดับ ก็ขอบคุณสมาชิกบ้านอะอึ๋มทุกคนมา ณ ที่นี้ด้วย


ยังไงก็ขอบคุณทุกคนที่เป็นกำลังใจให้ ในยามที่ไม่มีใครเราก็ได้รู้ว่าจริงๆเรายังมีคนอีกมากมายอยู่รอบตัว :)

ก็ยอมรับว่าวันนี้มีคนนึงที่ชอบมากอยู่และวันนี้จิตใจก็พร้อมจะมีคนใหม่แล้ว แต่อย่างอื่นไม่เอื้ออำนวยเลยไม่ว่าจะเป็นวัย เวลาและสถานที่ ทำให้ได้เข้าใจคำพูดหนึ่งของคนเก่าว่า "ความรักแค่รักมันไม่พอหรอกนะ"


โตขึ้นอีกหนึ่งเปราะแล้วสินะ ^ ^