เหนื่อยและล้ากับหวัด 2009 และการทำงานพอสมควร วันนี้รู้สึกอยากกินไอติมมากก็เลยเดินใส่ผ้าคาดปากไปกิน Swensens ที่ Avenue แถวบ้าน


นั่งจ้องเมนูไปได้แป๊บนึงก็สั่ง Coit Tower ไปตามเคย (ไปสิบทีกินไอ่นี่เก้าครั้งเห็นจะได้)


ระหว่างนั่งรอก็มองไปที่เก้าอี้ที่ว่างเปล่าพลางคิดว่าทำไมเราต้องมานั่งกินไอติมคนเดียวด้วย(วะ)

คำตอบก็แว้บเข้ามาในหัวทันทีทันใด แต่ก็รีบๆลืมๆมันไปเพราะคำตอบที่ได้มันช่างเจ็บปวด


สักพักไอติมก็มา

ถึงความเย็นของไอศกรีมจะเพิ่มพูนความเหงาได้อย่างดีแต่มันก็อร่อยดี


จริงๆการกิน Swensens คนเดียว การดูหนังคนเดียว การกินฟูจิคนเดียว การกินบาร์บีคิวพลาซ่าคนเดียว มันก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ก็แค่ไม่มีคนคุยด้วยตอนกิน ก็แค่ไม่มีคนจับมือตอนหนาว ก็แค่ไม่มีใครร่วมน้ำตาไหลตอนหนังมันเศร้า ก็แค่ไม่มีใครยิ้มด้วยกันตอนมีความสุข ก็แค่ตอนป่วยไม่มีใครคอยเยี่ยมไข้ ก็แค่ตอนเหงาไม่มีใครจะโทรคุย

...แต่เราก็ยังมีตัวเรา...

เราคงเริ่มเคยชินกับการอยู่คนเดียวแล้วสินะ