กำลังจะเดินทางไปสิงคโปร์จันทร์นี้แล้ว และก็ต้องไปตั้งอาทิตย์นึง ช่วงนี้เลยต้องไล่ทำสิ่งต่างๆที่ค้างคาไว้ อย่างเช่นการกินบุฟเฟต์ที่ซื้อดีลไว้ อร่อยมากมาย เดี๋ยวไว้มาเขียนให้อิจฉาเล่นอีกที ส่วนอีกอย่างที่ทำคือ ไปดูหนังเรื่อง เชอร์โนบิล ไดอารี่ ที่(ณิช)รอคอย ใจจริงเป็นคนไม่ชอบดูหนังแนวนี้ แต่ณิชอยากดูก็เลยต้องพาไปดู

ซึ่งงวดนี้ก็เช่นเคย ดูรอบดึกๆเพื่อลดความอึกทึกของโรงหนัง ใช้บัตรฟรีของเมเจอร์ที่ได้มาด้วย อัพเกรดที่นั่งอีกคนละ 65 บาท สบายแฮ

รอบนี้น่าสนใจที่โฆษณาไม่เยอะมาก ส่วนใหญ่เป็นตัวอย่างหนัง และใช้เวลารวมไม่น่าจะเกิน 20 นาทีเองด้วย เมเจอร์เปลี่ยนไป๋ ! ระหว่างรอดูก็เห็นคนนั่งจูบนั่งล้วงกันอย่างเคลิบเคลิ้ม เห็นคนมีความสุขผมก็ดีใจ ...

พอหนังเริ่มทุกคนก็จดจ่อกับตัวหนังเพราะมันเป็นหนังที่ดูแล้วเหนื่อยมากกกกก เป็นครั้งแรกๆที่ดูหนังแล้วไม่ได้ยินเสียงมนุษย์เลยตลอดเรื่อง (อาจจะเพราะรอบนั้นมีคนดูอยู่ 10 คนก็เป็นได้)

มาพูดถึงตัวหนังบ้างละกัน การดำเนินเรื่องจนถึงเมืองพริพยาท (ติดกับเชอร์โนบิล) ถือว่าทำได้ดี ไม่รู้สึกติดขัดหรือ Non Sense ประการใด แต่หลังจากนั้นนี่สิ .... การผจญภัยในเมืองพริพยาทตั้งแต่นาทีแรกจนนาทีสุดท้าย ไม่มีอะไรมากไปกว่าการ หนี เจอ หนี เจอ หนี เจอ หนี เจอ จนจบเรื่องแบบไม่หักมุมอะไร หนังไม่มี Climax แค่ดำเนินเรื่องไปวันๆ แต่เน้นความตกใจอย่างเดียว และก็สะท้อนแต่ความหดหู่สิ้นหวังของชีวิตจนจบเรื่อง ไม่มีอะไรมากกว่านั้นเลย ถามว่าหลอนมั้ย? ถ้าคิดว่าความตกใจคือความหลอน ก็คงบอกว่าหลอน แต่ถ้าบอกว่าความหลอนคือความหวาดระแวง เรื่องนี้แทบไม่หลอนเลย ต้องบอกว่าตั้งแต่ต้นเรื่องจนจบเรื่อง เห็นหน้าของสัตว์ประหลาดแค่ 2 นาทีรวมกันแล้ว ที่เหลือเป็นเสียง ตึง ปัง ตุ้ม โป้ง !

ตัวหนังผมให้อยู่ในเกณฑ์เดียวกับหนังโรคจิตฆ่ากัน ที่ตอนจบไม่มีอะไรนอกจากมีคนตาย ไม่จรรโลงใจหรือสร้างสรรค์ใดๆทั้งสิ้น แค่เรื่องนี้ไม่ค่อยเห็นการฆ่ากันเท่าไหร่นัก แล้วการตายก็ไม่โหดเท่าไหร่ด้วย ชิวๆ

ถ้าให้สรุป คงบอกสั้นๆว่า "ผิดหวัง" และ "อย่าไปดู" เสียเวลา