ช่วงนี้ติดเพลงเพลงนึงของแนน วาทิยา หนึ่งในผู้หญิงที่ผมยกย่องให้เป็นผู้มีพรสวรรค์ในการร้องเพลงคนหนึ่งเลย โดยเพลงที่ติดนั่งฟังวันละร้อยรอบอยู่คือเพลง "กล่องความทรงจำ" เพลงนี้นี่เอง

เพลงนี้ที่ชอบเพราะทุกอย่างเป๊ะมาก เสียงเป๊ะ เนื้อร้องเป๊ะ ทำนองเป๊ะ ดนตรีเป๊ะ เมโลดี้เป๊ะ! แถมเสียงของแนนก็ร้องแบบเหมือนไม่เต็มเสียงให้อารมณ์โหยๆเศร้าๆอย่างที่สุด เรียกว่าใครก็ตามที่ฟังต้องนึกภาพตาม และหากอยู่ในสถานการณ์เดียวกันกับในเพลงก็อาจจะเสียน้ำตากันได้เลยทีเดียว

ว่าด้วยแนน วาทิยาแล้ว จริงๆเคยรู้จักกันสมัยยังเด็กมากเพราะพี่แนนเป็นลูกของเพื่อนแม่ สมัยเด็กๆเคยเจอกันเล่นกันบ่อยๆ แต่หลังจากนั้นก็ไม่เจอกันอีกเลย เห็นอีกทีก็ออกเทปเป็นศิลปินดังไปซะแล้ว

ทำให้มานั่งคิดถึงเรื่องธรรมชาติที่อยู่ดีๆกลายเป็นเรื่องอัศจรรย์ในหัวใจ ... "ทุกคนเคยเด็ก" ... ตอนเด็กๆทุกคนวิ่งเล่น ทุกคนทำโน่นทำนี่ และเด็กทุกคนมี "ความฝัน" ... เพียงแต่ไม่ใช่ทุกคนที่สามารถทำความฝันให้เป็นจริงได้ เช่นเดียวกับพี่แนนที่ตอนนั้นยังเป็นเด็กเรียนร้องเพลงอยู่เลย (แต่ก็ร้องเพราะแล้วนะ ขนาดยังเด็ก) ภาพการวิ่งเล่น ทำโน่นทำนี่ประสาเด็กยังอยู่ในความทรงจำอยู่เลย แต่ภาพถัดไปที่ได้เห็นคือภาพการเป็นนักร้องจริงจัง :)

คุณหละ ได้ทำตาม "ความฝัน" แล้วหรือยัง? ... เวลาไม่คอยท่า อาม่าไม่คอยใครเน้อ ^ ^