วันเสาร์ที่ผ่านมาอายุอานามก็สูงขึ้นอีกนิดนึง แอบตกใจ เวลาผ่านไปเร็วเหลือเกิน แป๊บๆก็ผ่านไปอีกปีแล้วหรือนี่... ก็ขอบคุณทุกท่านสำหรับการอวยพรวันเกิดครบรอบ 27 ปีของข้าพเจ้า :)

ก็แอบตกใจไม่น้อยนะ รู้สึกว่าอีกไม่นานก็อายุขึ้นเลข 3 แล้ว เวลามันผ่านไปเร็วมาก ยิ่งวันก่อนได้ไปพูดบรรยายที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง ได้เห็นน้องๆรหัส 52 บ้าง 53 บ้างก็เริ่มกลับไปนึกถึงสมัยยังเรียนอยู่และพบว่า... นี่มันผ่านไปเกือบสิบปีแล้วหรอนี่...

ช่วงพักหลังนี้เริ่มมีปัญหาเรื่องความทรงจำและสติอยู่เรื่อยๆ บ่อยครั้งมากที่อยู่ดีๆก็เหม่อลอย บ่อยครั้งที่สมาธิสั้นไม่สามารถจำได้ว่ากำลังทำอะไรอยู่แล้วก็นั่งงงกันไป หรือล่าสุดนั่งอยู่ห้องนอนแล้วก็เกิดอาการงง... งงว่าทำไมอยู่ในห้องนี้ เป็นช่วงที่สมองเบลอและมึนงงมากเลยหละ ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นอะไร

หลายครั้งหลายคราก็แอบคิดว่านี่เราคงแก่แล้วสินะ ไม่รู้ใช้ร่างกายและสมองหนักเกินไปรึเปล่า ทำให้นึกถึงหนังเรื่อง Moment to Remember ที่ตัวเอกเป็นอัลไซเมอร์และความจำค่อยๆย้อนกลับทีละนิดๆจนวันหนึ่งจำอะไรไม่ได้เลยในที่สุด และก็ทำให้นึกถึงเพลงนี้ ... "ความทรงจำสุดท้าย" ของ โก้ Mr.Saxman

ไม่มีมนุษย์คนใดเป็นอมตะ วันหนึ่งร่างกายก็จะต้องแก่เฒ่าโรยรา ผมที่สีดำสักวันก็ต้องหงอกขาว ผิวที่ตึงขาวสักวันก็ต้องเหี่ยวย่น ความจำที่เคยดีเลิศ วันหนึ่งก็ต้องค่อยๆจางหายไป ....

ก่อนจะถึงวันนั้นพวกเราทำอะไรให้คนจดจำหรือยังนะ เพราะวันหนึ่งยังไงเราก็ต้องจากไป แต่การที่คนเราสักคนจะเป็นอมตะได้หรือไม่ไม่ใช่ว่าร่างกายจะอยู่ยืนยงบนโลกสีฟ้าใบนี้ได้นานแค่ไหน แท้จริงแล้วมันอยู่ที่ว่าคุณจะอยู่ในความทรงจำของคนอื่นๆได้นานแค่ไหนต่างหาก...