อีกไม่ถึง 24 ชั่วโมงก็ต้องออกเดินทางจากบ้านแล้ว เวลาช่างผ่านไปเร็วเสียจริงๆ...


ควรจะตื่นเต้นเนอะ... อืม... ก็ตื่นเต้นนิดๆแหละ แต่ตอนนี้กลับเกิดความรู้สึกเบื่อๆ ไม่อยากไปแล้ว อยากอยู่ทำงานมากกว่า เกิดคำถามในใจว่าเรากำลังจะไปเสียเวลาโดยเปล่าประโยชน์หรือเปล่า เสียเวลาไปเต็มๆ 5 วันคุ้มหรอ? ถึงการไปครั้งนี้จะไปในฐานะที่ 1 เอเชียก็ตาม แต่ก็รู้สึกเสียเวลายังไงไม่รู้ แต่จริงๆเหตุผลหลักก็คือยังทำงานไม่เสร็จแหละ เลยกังวลมากทีเดียว


แต่จะบ่นงอแงไปก็ไร้ประโยชน์ เพราะยังไงก็ต้องไป ถ้าไม่ไปคงเสีย Credit ขนานใหญ่แบบไม่ต้องไปผุดไปเกิดในวงการนี้อีกต่อไปแน่ๆ นี่เลยแบกงานไปทำที่โน่นด้วย คงไปนั่งทำตอนกลางคืน (ถ้ามีเนตใช้นะ) ตอนแรกกะจะไปพักผ่อนปล่อยตัวปล่อยใจหลังจากไม่ได้พักมาหลายเดือน แต่ก็เหมือนจะไม่เป็นดั่งหวังแฮะ หะหะ


สำหรับตอนนี้ก็จัดกระเป๋าจะเสร็จแล้ว แต่ก็ยังพยายามนึกว่าจะเอาอะไรไปอีกดี กลัวพลาดเหมือนกันไม่ค่อยเชี่ยวการไปต่างประเทศเลย ใครนึกอะไรออกก็ช่วยๆกันลิสต์หน่อยนะ เอาของจำเป็นที่ต้องเอาไปใช้ในชีวิตประจำวันหนะ


ส่วนสภาพจิตใจก็หวั่นๆอยู่ กลัวไปใช้ชีวิตที่นั่นไม่รอดเพราะโง่อังกฤษเหลือเกิน พยายามไล่ศึกษาทุกอย่างที่เป็นไปได้ ไปถึงที่นั่นจะได้ไม่โง่ แต่สิ่งที่สำคัญที่สุดซึ่งก็คือภาษา... คงจะศึกษาไม่ทันแล้วหละ (ครูอังกฤษสมัยม.ต้นขึ้นมาหลอกหลอนอีกละ คนนั้นแหละที่ทำให้เราเกลียดภาษาอังกฤษและโง่อังกฤษไปเลย เซ็งชะมัด ป่านนี้อัสสัมไล่ออกไปยังฟะ)


เฮ้อ กำลังใจห่อเหี่ยวหดหายยังไงไม่รู้ สุดท้ายก็ขอทิ้งเพลงไว้เพลงนึงเพื่อให้กำลังใจทั้งตัวเองและทุกคนละกัน "นาทีที่ยิ่งใหญ่"