ผ่านไปแล้ว 1 วันกับการเดินทางอันแสนยาวนานมาบาเซโลน่า สเปน .. ซึ่งแน่นอนว่าเราไม่ได้มาตบหัวตอเรส แต่มางาน Mobile World Congress (MWC) ซึ่งมีขึ้นทุกปี ... ก็ไม่รู้เหมือนกันว่าจะมาจัดอะไรช่วงวาเลนไทน์ มันมีปีละครั้งนะเฟ้ย!! เซ็งเป็ด

แต่ยังไงก็มาถึงแล้วหละนะ เอิ๊กๆ จริงๆแล้วตอนแรกคนที่จะมาไม่ใช่ข้าพเจ้าหรอก แต่ด้วยเหตุผลกลใดไม่ทราบ (จริงๆก็ทราบแหละแต่ไม่อาจพรรณา) สุดท้ายเนยก็เลยต้องมา และน่าเศร้าที่มีตั๋วเข้างานแค่ใบเดียว ก็เลยมาได้แค่คนเดียว... เลยกลายเป็นทริปโดดเดี่ยวผู้เดียวดายไปซะงั้น ฮืออออ T_T แต่ก็ได้มาอ่ะนะ > < จุดนี้ต้องขอขอบคุณบริษัทหัวลำโพงที่เอื้อเฟื้อค่าเดินทางและค่าที่พักรวมถึงค่ากินอยู่ และขอขอบคุณทางซัมซุงสำหรับบัตรเชิญเข้างานแบบ Exhibition Visitor ด้วยคร้าบ เพราะจริงๆงานนี้จุดประสงค์หลักของเราคือการไปร่วมงาน bada Developer Days นั่นเอง

แล้วหมายที่บอกว่าจะต้องมาสเปนก็เพิ่งมาถึงสองอาทิตย์ก่อนหน้านี้เอง ทำเอาเตรียมตัวเกือบไม่ทัน ทุกอย่างเตรียมในคืนเดียว แม้แต่รูป 2 นิ้วยังถ่ายเองพิมพ์เอง (ต้องขอบคุณ Printer อัดภาพแถมฟรีจาก Nokia N8 ที่ช่วยชีวิตไว้) การขอวีซ่าสเปนก็เปลี่ยนไปจากสองปีที่แล้วเพราะตอนนี้ต้องอีเมลไปขอนัดก่อนแล้ว ไอ่เราก็ไม่รู้ พอไปถึงก็โดนไล่กลับมาให้เมลไปนัดก่อนซะงั้น กว่าจะได้ขอวีซ่าก็ศุกร์ที่แล้ว หรือนับเป็นวันก็คือมีเวลาอนุมัติแค่ 4-5 วันเท่านั้น แบบฟอร์มโดนปั๊ม URGENT เลยทีเดียว แหะๆ ^^"

แต่สุดท้ายก็ลุยมาได้ แล้วก็เจอปัญหาเรื่องการจองตั๋วอีก ... จริงๆจองตั๋วไม่เชิงว่าปัญหาแต่ราคามันสูงเกินไป ก็เพราะว่าจองช้าไปนั่นเอง ... คราวนี้ก็เลยได้ใช้บริการของ Singapore Airline เจ้าเก่าอีกแล้ว ส่วนที่พักก็น่าปวดหัวเพราะโรงแรมเต็มหมด! ส่วนที่ไม่เต็มก็อยู่ไกลจากเมืองเป็นสิบกิโล สุดท้ายเลยเช่า Apartment ซึ่งตอนแรกก็ซวยอีก เช่าเสร็จจ่ายเงินแล้ว ทางนั้นมายกเลิกไม่กี่วันก่อนไป เยี่ยม! สุดท้ายเลยจองใหม่ ได้ที่ใกล้กว่าเดิม ถูกกว่าเดิม เดินทางง่ายกว่าเดิม แถมมี Internet ADSL ด้วย เรียกว่าเรื่องร้ายกลายเป็นดี ^0^

ตัดไปวันที่ 13 กุมภาพันธ์ ก่อนวาเลนไทน์ 1 วัน ... (T_T)

เวลา 18:30 น.เป็นเวลาที่เครื่องบินล้อเริ่มหมุน วันนั้นมีคนไปส่งอย่างอุ่นหนาฝาคั่ง ... ณิชคนเดียว เหะๆ ขอโทษเน้อที่ไม่ได้อยู่วาเลนไทน์ด้วย แต่ไถ่โทษเรียบร้อยแล้วนะ คุคุคุ ก็ขอบคุณคุณใจ๋มา ณ ที่นี้ที่ช่วยเหลือ อยู่บาเซโลน่าทำไม่ได้จริงๆ T_T

ก็ถือว่าโชคดีที่วันนั้นตม.ไม่ยาว ... เรียกว่าสั้นสุดตั้งแต่เคยบินมาเลยก็ได้แหละ คือแต่ละแถวมีคนรอแค่ 2 คน ... ไม่รู้คนหายไปไหนหมด :|

จากนั้นไปเดิน Duty Free พบว่า... ของแม่มแพงระยิบ ว่าจะซื้อขนมไปกินบนเครื่องซะหน่อย เลยล้มเลิกความตั้งใจ ไว้ไปซื้อที่สิงคโปร์ละกัน ...

งงหละสิ จะไปสิงคโปร์ทำไม คือว่าคือ ต้องไปต่อเครื่องที่สิงคโปร์หนะ แล้วก็ยัง ยังไม่พอ ต้องไปแวะที่มิลานแล้วก็ค่อยถึงบาเซโลน่า ทริปนี้ก็เบาๆเบาะๆ ... 20 ชั่วโมง 30 นาทีเท่านั้นเอ๊งงงง (มีดีเลย์นิดหน่อยตอนจากมิลานไปบาเซโลน่า น้ำแข็งเกาะปีก ต้องรอละลายน้ำแข็ง)

ความทรมานมันอยู่ที่ว่าที่นั่งนั่งไม่สบายเลย เป็นโรคชั้นประหยัดทุกครั้งที่นั่งเครื่องบินคือนั่งแล้วมันไปกดทับเส้นเลือดตรงต้นขาไม่ว่าเราจะเหยียดขาหรือโก่งขา สุดท้ายก็จะไปทับเส้นเลือดอยู่ดี ทำให้เจ็บขาตลอดทริป ผนวกกับไม่สามารถนอนในท่านั่งได้ทำให้ตลอด 20 ชั่วโมง 30 นาทีนี้... หลับไปแค่ชั่วโมงเดียวเท่านั้น T_T ขนาดซัดไวน์แดงไปแล้วนะเนี่ย ฮือๆ ขากลับจะซัดยานอนหลับผสมไวน์แดงละ (ยาสลบดีๆนี่เอง)

แล้วอีก 19 ชั่วโมงหละทำอะไร? ... ดูหนังคร้าบบบ เล่นเกมคร้าบบบ แล้วก็กลิ้งไปกลิ้งมาพยายามหลับคร้าบบบ ก็ตลอดไฟลท์ดูหนังจบไป 3 เรื่องอ่ะครับ -_- ก็คงไม่ต้องบอกเนอะว่าเป็นการเดินทางที่ทรมานแค่ไหน ฮือออ ... แต่ทรมานจริงๆ แอบน้ำตาไหลบนเครื่องเลยทีเดียว

แต่สุดท้ายความทรมานก็ผ่านพ้นจนมาถึงบาเซโลน่าจนได้ เย้!! แต่ แต่ แต่ ... มันยังไม่ง่ายอย่างนั้นเพราะประเทศสเปนนี้น้อยคนนักที่พูดภาษาอังกฤษได้ โอ่ววว แล้วปัญหาเจ้ากรรมก็มาเกิดกับการโทรไปคอนเฟิร์ม Apartment ให้เค้าเอากุญแจมาให้ เราอุตส่าห์แลกเหรียญและโทรไป ปรากฎว่าคนรับรับขึ้นมาแล้ว... พูดภาษาสเปน!! แล้วจะสื่อสารกันยังไงหละคร้าบบบ จนเงินหมด 2 ยูโรทางนั้นก็เงียบไป ทางเนยก็ไม่เข้าใจว่าอะไร

ตอนนั้นไม่สนใจละ นั่งแท็กซี่ไปเลยละกัน พอไปถึงแถวนั้นน่าจะหาคนช่วยได้ ... หารู้ไม่ว่า ... คนแถวนั้นพูดภาษาอังกฤษไม่ได้สักคน T_T แค่หาว่าที่พักอยู่ตรงไหนยังต้องใช้เวลาประมาณครึ่งชั่วโมงจากที่แท็กซี่ปล่อยให้ลง ตรงนี้ต้องขอบคุณ Ovi Maps มากๆที่พอให้เราเดาทางได้ แต่ก็ขอด่าหน่อยนะ พอไม่มี AGPS นี่รอเป็นชั่วโมงก็หาสัญญาณ GPS ไม่เจอนะ เซ็งเป็ด ให้ช่วยนำทางไม่ได้เลย :(

พอถึงที่พักแล้วก็เอิ่มๆๆๆๆ เป็นอพาร์ทเม้นท์จริงๆ มีแค่บันไดกับห้องให้เปิดเข้าไป เอิ่มๆๆๆๆ แล้วกรูจะติดต่อใครหละเนี่ย!! คนแถวนั้นก็พูดแต่สเปน สุดท้ายเลยใช้เบอร์ที่เปิดโรมมิ่งโทรไปหาอพาร์ทเม้นท์ คราวนี้เป็นผู้หญิงรับ เหมือนจะพูดภาษาอังกฤษอะไรสองสามคำแล้วก็วางไปทันที จากนั้นโทรไปก็ไม่ติดแล้ว

นอยด์มากครับ นอยด์มาก เข้าใจอารมณ์คนอดนอนมาทั้งคืนแล้วหาห้องพักไม่ได้และจะไปไหนก็ไปไม่ได้ ติดอยู่กลางเมืองที่ไม่คุ้นเคย ฮืออออ ก็เลยขอความช่วยเหลือไปทางพี่อาร์ทซึ่งอยู่ประเทศไทยให้ช่วยติดต่อให้หน่อย (จริงๆตอนแรกบอกว่าขอไปอยู่ที่อื่นได้ม้ายยย เห็นบริเวณที่พักแล้วไม่กล้าอยู่ มันซ่องโจรมากๆ) แต่สุดท้ายพี่อาร์ทก็ติดต่อให้ได้และได้กุญแจมาในที่สุด

ใช้เวลารวมประมาณ 2 ชั่วโมงครึ่งนับจากลงจากเครื่องบินมา เป็นอะไรที่ ... สุดๆ

ก็โชคดีที่อากาศกำลังดีทำให้ไม่ค่อยเหนื่อย แต่โชคร้ายที่กระเป๋าอยู่ดีๆล้อมาหลุดหายไป ขาดึงสำหรับลากก็ติด ดึงออกมาไม่ได้ก็เลยต้องยกตลอดทาง และฝนก็ดันมาตก... โอเค ตกลงคือเหนื่อย เฮ้อออ นั่นแหละอีกสาเหตุที่ทำให้นอยด์หนัก -_-

พอเข้าห้องได้ก็หาเนตเล่น (เร็วดี ประทับใจ) เช็คโน่นเช็คนี่ อาบน้ำ แล้วก็ออกเดินทางสู่งาน Mobile World Congress ทางรถไฟใต้ดิน เย้ๆ ซึ่งก่อนหน้านั้นก็พยายามเดินหาร้าน The Phone House ที่มีขายซิมการ์ด แต่น่าเศร้าที่โดนเว็บโกหกว่ามีร้านอยู่แถวที่พัก ปรากฎว่าไม่มี เดี๋ยวพรุ่งนี้คงต้องเข้าเมืองไปหาซิมอีกที ไม่มีเนตบนมือถือใช้แล้วมันหงุดหงิดใจ

ตอนนี้เริ่มคุ้นเคยกับการใช้ชีวิตที่นี่ละ เพราะแทบไม่ต่างจากสองปีก่อนที่มาเลย เดี๋ยวจะใช้เวลาทุกนาที ณ สเปนให้คุ้มค่าเลยทีเดียวเชียว ขอเริ่มต้นด้วยการ... นอนก่อนละกันนะ ไปหละคร้าบบบ สวัสดี

ปล. ตอนไปเปลี่ยนเครื่องที่สิงคโปร์ แอบแปลกใจว่ามันต้องตรวจกระเป๋าตอนลงจากเครื่องตั้งแต่เมื่อไหร่ เดือนที่แล้วตอนไปมัลดีฟยังไม่มีเลย หรือช่วงนี้มีอะไรเป็นพิเศษ?!?