นานเท่าไหร่แล้วนะที่ปิดตัวเองนั่งทำงานอยู่แต่ในห้องสี่เหลี่ยมขนาด 20 ตารางเมตร คนเดียว.. ลำพัง..


จริงอยู่ที่มีผลงานถูกสร้างออกมาจากห้องเล็กๆห้องนี้มากมาย แต่มีคำถามอยู่ในใจตลอดเวลาว่าที่เราทำงานอย่างหนักอยู่ทุกวันนี้เพื่อใครกัน ก็มีคำตอบอยู่ในใจแหละ แต่ก็ไม่คิดว่าผลของการทำงานหนักคือการเสียใครไปด้วยเช่นกัน ถึงแม้คนคนนั้นจะเป็นคนที่เป็นคำตอบในคำถามแรกก็ตาม


คนที่โทรคุยกันทุกวันมาตลอดหลายปี พอไม่ได้คุยกันมันก็อึดอัดทรมานเหมือนกันนะ...


บางวันที่เจอเรื่องแย่ๆ สิ่งแรกที่จะทำอยู่เสมอคือหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรคุยกัน ความทุกข์เหล่านั้นก็จะมลายหายไป หรือในทางตรงกันข้าม ถ้าเค้าเจอเรื่องอะไรแย่ๆก็จะโทรหาเรา นี่รึเปล่าที่เค้าพูดกันว่าในความทุกข์จะมีความสุขอยู่เสมอ


ทุกวันนี้ก็ยังเคยชินกับการกระทำนี้อยู่ เมื่อวานพอได้รู้ข่าวไม่ค่อยสู้ดีจากทางโนเกีย มือก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาทันที... โลกก็เงียบอื้ออึงไปทันใด สายตาจับจ้องไปที่หน้าจอโทรศัพท์ แล้วก็วางมันกลับไปไว้ที่เดิม แล้วก็ได้ความปวดร้าวเศร้าใจแถมมาอีกหนึ่ง นี่รึเปล่าที่เค้าพูดกันว่าในความรักจะมีความทุกข์อยู่เสมอ


พรุ่งนี้วาเลนไทน์แล้ว ก็ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆละกัน คนที่มีคู่ก็รักษาคนรักของตัวเองให้ดีหละ


ส่วนชื่อ Blog ... Last Valentine ไม่รู้ได้มาได้ยังไง แต่คำนี้วนเวียนอยู่ในหัวมาหลายวันละ เลยเอาตั้งเป็นชื่อ Blog