ชีวิตค่อยๆเดินตามความฝันมาได้เรื่อยๆทีละขั้นทีละขั้น

พอหันกลับมามองว่าเราผ่านอะไรมาบ้างก็แอบยิ้มเล็กๆตามประสาคนสู้ชะตากรรม

จากเด็กคนหนึ่งที่เหนื่อยล้าท้อแท้สิ้นหวังไปวันๆ แปลความอ่อนล้าเป็นความฝันและทำให้มันเป็นจริง

แต่พอไปมองคนอื่นก็แอบเจ็บปวดเล็กน้อย เพื่อนหลายคนแต่งงานแล้ว เพื่อนหลายคนมีเงินเก็บเป็นล้านๆแล้ว ส่วนเรา... ถึงแม้จะหาเงินได้รวมกว่า 4-5 ล้านแล้ว แต่เงินเก็บมีอยู่ไม่เคยเกิน 1 หมื่นบาท... เรียกว่าเก็บเพื่อให้ใช้ชีวิตอยู่ได้ยามฉุกเฉินหรือป่วยไข้

ไม่ต้องแปลกใจ ไม่ใช่เพราะเราเก็บเงินไม่อยู่แต่เพราะค่าใช้จ่ายที่บ้านสูงกว่ารายรับเรามาก แอบตกใจเหมือนกันที่ได้ยินว่าแต่ละเดือนที่บ้านมีรายจ่ายประมาณ 200,000 บาทเพราะภาระหนี้สิน.... แต่ที่น่าตกใจกว่าคือหนี้แทบไม่ได้ลดลงเลย...

ไอ่ตัวเราก็เป็นโปรแกรมเมอร์ที่เริ่มต้นบริษัท ยังไม่มีรายได้แบบเป็นกอบเป็นกำและต่อเนื่อง ครั้นจะหาเงินเพื่อจ่ายเงินตรงนี้... ไม่ไหวจริงๆ

บางเดือนหาเงินได้แสนกว่าบาท แต่ทางบ้านกลับบอกว่าเป็นเงินจำนวนปกติ ส่วนที่ให้แต่ละเดือนนั่นเรียกว่า "น้อยมาก" หรือ "จะเอาไปทำอะไรได้"

ได้ยินคำนี้ก็เกิดคำถามว่าเราจะทำงานไปเพื่ออะไร เอาเงินไปละลายกับหนี้สินไปวันๆ? เพราะคำนวณดูแล้ว อีกสิบปีหนี้ก็ยังไม่หมด ถ้าเป็นแต่ก่อนคงคิดว่าจบจบชีวิตไปคงจะง่ายกว่า แต่ทุกวันนี้เข้มแข็งขึ้นกว่าแต่ก่อนมากแล้ว แต่ก็ยังเหนื่อยล้าอยู่ตามประสาคนคนหนึ่งที่มีจิตใจมีความรู้สึก

ทุกวันที่เลยผ่านจึงเป็นวันที่เราแอบเหนื่อย "เล็กๆ" ไม่ใช่ความเหนื่อยที่ใหญ่โตเพราะรู้ว่านี่คือชะตากรรมของชีวิตที่ต้องเผชิญ แค่อดไม่ได้ที่จะแอบรู้สึกเหนื่อยในบางเวลา


หลายครั้งที่เราพลาดโอกาสดีๆไปเพราะไม่มีเงิน หลายครั้งที่เราจะได้ไปเวทีระดับโลกแต่ก็อดไปเเพียงเพราะ "ไม่มีเงินซื้อตั๋วเครื่องบิน"

เรื่องเงินก็เรื่องนึง เรื่องเวลาก็เป็นสิ่งที่สำคัญไม่แพ้กัน ในแต่ละเดือนเรา Spend เวลาไปกับการทำงานเกือบหมด มีเวลาให้คนรักและที่บ้านเรียกว่าน้อยเหลือเกิน และตรงนี้แหละที่รู้สึกไม่ดีเท่าไหร่ เพราะนอกจากเงินจะไม่ได้ใช้แล้ว ชีวิตก็จะย่อยยับอีก

ท้อมั้ย? ก็คงต้องบอกว่ามากเลยหละ เหนื่อยมั้ย? ก็คงเลี่ยงไม่ได้ มันก็เหมือนกับการทำอะไรเต็มที่แต่คนอื่นบอกว่า "ได้แค่นี้หนะหรอ" นั่นแหละ

แต่ก็จะท่องไว้จะจำไว้ว่า "ท้อมีไว้ให้ลิงถือ" และจะเดินหน้าต่อไป เหนื่อยบ้างก็พักไป เจ็บปวดก็มีวันหาย... พยายามต่อไปจนกว่าหนี้จะหมดไป :)

หากถามว่านาทีนี้ต้องการอะไรในชีวิต สั้นๆ... "อยากรวย" ครับ... เพียงแต่ความรวยของเนยมีคำนิยามที่อาจจะต่างจากคนอื่นเขาว่า "ชีวิตที่ไร้หนี้สิน" ไม่ใช่รวยล้นฟ้าเป็นสิบล้าน แค่เงินไม่ติดลบ แค่นั้นก็ถือว่า "รวย" แล้วหละ :)

อย่างไรก็ตามก็อยากจะขอบคุณความยากจนที่ทำให้เรามีวันนี้ นาทีนี้เราแค่ต้องใช้คืนและจะตั้งตารอวันที่ใช้คืนหมดนะ

และก็จะเดินต่อไปในหนทางที่ "เราเลือกเอง"

ฉันเหนื่อย ฉันท้อ แต่ฉันยังรอด้วยดวงใจที่มีหวัง

แม้จะหนัก ฉันไม่เคยหวั่น ฉันรู้ว่ายังต้องสู้เขา

เพลง : ทางที่เลือกเอง

ศิลปิน :บอย ตรัย ภูมิรัตน

คำร้อง:บอย ตรัย ภูมิรัตน

ทำนอง: บอย ตรัย ภูมิรัตน

ร่ำเรียน ฝ่าฟันเข้ามา ไม่มีสัญญา สู้มาด้วยใจ

อยากรู้ สิ่งที่ฉันทำ มันจะชักนำ ฉันเป็นเช่นไร

อยากสรรค์ สิ่งที่สวยงาม สิ่งที่งดงาม ให้คง อยู่ไว้

จะขอ ขอทำตามใจ ดีเลวเช่นใด หัวใจ เลือกเอง

* ฉันเหนื่อย ฉันท้อ

แต่ฉันยังรอด้วยดวงใจที่มีหวัง

แม้จะหนัก ฉันไม่เคยหวั่น

ฉันรู้ว่ายังต้องสู้เขา

** คอยวันที่ฉันนั้นจะเป็นคนยิ่งใหญ่

เราจะก้าวไปด้วยดวงใจกับความฝัน

และจะไม่ท้อ เพราะว่าใจยังยึดมั่น

หนทางของเราเราขีดเอง

( ซ้ำ *,** )

...Your song make me cry... P'Boy Trai...