แอบเอาคำพูดและข้อคิดจากเรื่องราวที่คุยกันกับน้องคนนึงที่เพิ่งเลิกกับแฟนมาไม่นานมาเล่าให้ฟังกันในบางส่วน

คู่นี้เราเคยดูไว้ตั้งแต่แรกแล้วหละว่าไปกันไม่รอดหรอก โดยดูทั้งแบบดูหมอและดูนิสัยภายนอก ตอนนั้นก็แนะนำให้ดูดีๆ ตัดสินใจดีๆนะ แต่สุดท้ายเค้าก็ตัดสินใจเป็นแฟนกัน

วันแรกๆก็ดูหวานชื่นอยู่ แต่วันเวลาผ่านไปผ่านไปก็เริ่มมีทะเลาะกันเพราะความต่างกันของความคิดและนิสัยนั่นเอง

วันก่อนมีโอกาสได้คุย MSN กับน้องหลังจากไม่ค่อยได้คุยกันสักพัก จึงได้รับรู้ว่าเลิกกันแล้วหลังจากคบกันเพียงไม่กี่เดือน เราก็พูดจาแบบแกมหยอกว่า "บอกแล้วว่าไปกันไม่รอดหรอก" (เลวมะกรู)

น้องก็ตอบกลับมาว่า

"เฮ้ย ไม่ดิ อย่างน้อยก็ไม่เสียใจที่ได้คบกัน"

อึ้งไปสามสิบหกวินาทียี่สิบสี่เสี้ยววินาที โอ้ว... ลืมไปเลยว่าในโลกนี้ยังเคยมีความรู้สึกนี้อยู่

ได้ข้อคิดจากการสนทนาเพียงสั้นๆว่า การเป็นแฟนกันถึงสุดท้ายจะต้องเลิกรากันไป แต่มันก็ไม่ใช่เป็นการเสียเวลาเปล่า ไม่ใช่เลย มันคือการเรียนรู้ มันคือช่วงเวลาที่มีความสุขและมันเป็นช่วงเวลาที่คนเราจะจดจำไปจนตาย :)

อย่างเราหากไม่มีแฟนเก่าเราก็คงจะยังไม่เข้าใจว่าการใช้ชีวิตคู่มันเป็นยังไง เราคงจะยังรักไม่เป็นมาจนถึงทุกวันนี้ ทุกอย่างมีเหตุผลในตัวมันเอง ถึงบางทีจะเจ็บปวดแต่มันก็เพื่อให้เราแข็งแรง

สาธุ~~